TADEUSZ ZDUNKIEWICZ
Dr Tadeusz Zdunkiewicz zmarł 17 kwietnia 2022 r.
Urodził się 9 marca 1934r. w Gdańsku, gdzie jego ojciec Donat Zdunkiewicz pracował w Wydziale Wojskowym Generalnego Komisariatu Rzeczypospolitej na Wolne Miasto Gdańsk, jako szef tajnej kancelarii w Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Ojciec był w składzie załogi broniącej Westerplatte, został ranny podczas walk i dostał się do Stalagu I A na terenie Prus Wschodnich. Mały Tadeusz wraz z matką i starszym bratem wojnę spędził w miejscowości Ujazd k. Tomaszowa Mazowieckiego. Po zakończeniu wojny wrócił z rodziną do Gdyni, gdzie ukończył szkołę powszechną i Liceum Ogólnokształcące. W 1956 r. uzyskał dyplom lekarza weterynarii na Wydziale Weterynarii Uniwersytetu Marii Curie- Skłodowskiej w Lublinie. Pierwszą pracę rozpoczął na stanowisku ordynatora w Państwowym Zakładzie Leczniczym dla Zwierząt w Gdańsku w styczniu 1957 r. Pracował tam do końca 1963 r., kiedy został mianowany w 1964 r. Miejskim Lekarzem Weterynarii w Gdańsku. Ten okres pracy, to bardzo dobry czas dla weterynarii Trójmiasta, kiedy pod kierownictwem dr. Tadeusza Zdunkiewicza pobudowano lecznice w Gdańsku, Gdyni i Oliwie.
W 1975 roku za pośrednictwem kontraktu z Polservice wyjeżdża na Kubę, gdzie pracuje w Hawanie w Ministerstwie Rolnictwa jako doradca epizootiolog odpowiedzialny za zwalczanie anemii zakaźnej koni.
Po powrocie z Kuby w 1976 r. podjął pracę w Portowym Weterynaryjnym Inspektoracie w Gdyni. W trakcie tej pracy w 1979 r. udaje się na Antarktydę poprzez Montevideo, gdzie zostaje członkiem polskiej grupy ekspertów badającej możliwości pozyskiwania i wykorzystaniu białka z kryla do wzbogacenia ilości białka zwierzęcego w menu człowieka. Był to wielki rządowy program ,,PR4” w którym ówczesne władze pokładały wielkie nadzieje.
W 1980 r. wyjeżdża do Afryki, obejmując kierownictwo międzynarodowej ekipy lekarzy weterynarii z ZSRR, NRD, Kuby, Węgier i Wietnamu zwalczającej choroby zakaźne zwierząt w prowincji Huilla w Angoli.
W latach 1981-92 pracuje jako adiunkt w Pracowni Chorób Zwierząt Futerkowych Fili Państwowego Instytutu Weterynaryjnego w Puławach, która mieściła się na terenie Zakładu Higieny Weterynaryjnej w Gdańsku-Oliwie.
Ostatnie lata pracy zawodowej do czasu przejścia na emeryturę w 1997 r. to funkcja inspektora WIS-u w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii w Gdańsku. Cały czas podnosi swoje umięjętności i kwalifikacje. W 1968 r. broni pracę doktorską pt : ,,Rentgeno-anatomiczne badania powstawania punktów kostnienia, chrząstek nasadowych i rozwój kości długich w kończynach lisa niebieskiego '' na Wydziale Weterynaryjnym SGGW w Warszawie. Był autorem kilkunastu doniesień i publikacji naukowych dotyczących zwłaszcza chorób zwierząt futerkowych. Ściśle współpracował na tej niwie ze swoim przyjacielem prof. Antonim Kopczewskim.
Od 1962 r. Tadeusz Zdunkiewicz był członkiem Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, a w latach 1969-1970 przewodniczył Gdańskiemu Oddziałowi PTNW. Uhonorowany odznaczeniem PTNW.
W latach 1996-2001 był prezesem Kaszubsko - Pomorskiej Izby Lekarsko -Weterynaryjnej, członkiem Krajowej Rady Lekarsko - Weterynaryjnej. W dowód uznania odznaczony przez naszą Izbę za wieloletnią pracę społeczną na rzecz Samorządu Zawodowego -Odznaką ,,MERITUS” i ,,BENE DE VETERINARIA MERITUS”. Zawsze podkreślał, że te odznaczenia ceni najbardziej.
Był ławnikiem Sądu Rejonowego w Gdyni w latach 1983-86. Doceniany przez władze państwowe i lokalne za pracę zawodową i społeczną na terenie Trójmiasta i województwa gdańskiego. Odznaczony m.in. Medalem 30-lecia PRL, Medalem Zasłużonym Ziemi Gdańskiej, Odznaką Zasłużony Pracownik Rady Narodowej, Odznaką Zasłużony Pracownik Służby Weterynaryjnej, Zasłużony dla Miasta Gdańska. Był dwukrotnie odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi – przez prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego i prezydenta Lecha Wałęsę. Bardzo sobie cenił członkostwo Honorowe Polskiego Związku Hodowców Zwierząt Futerkowych.
Był człowiekiem bardzo lubianym, prawdziwą duszą każdego towarzystwa. Utrzymywał bliskie kontakty z przyjaciółmi, bracią weterynaryjną i znajomymi o różnych światopoglądach i przekonaniach. Pasjonował się historią II wojny światowej i bardzo pielęgnował w domu rodzinnym tradycje patriotyczne związane z udziałem ojca w kampanii wrześniowej.
Od 33 lat, aż do śmierci pozostawał w szczęśliwym w związku małżeńskim ze słynną lekkoatletką, srebrną medalistką z Olimpiady w Rzymie w 1960 r. w skoku wzwyż Jarosławą Józwiakowską.
W ostatniej drodze na cmentarzu w Gdyni -Orłowie żegnala Prezesa Seniora rodzina,liczne grono lekarzy weterynarii,przyjaciół, kolezanek i kolegów w asyscie Pocztu Sztandarowego KPILW
Marek Kamionowski
wstecz